எனக்கு ஏன் இல்லை கல்வி - களப்பணிக்கான கையேடு

எப்போதும் போலத்தான் அன்றும் அபிகுட்டி ஒரு கேள்வி கேட்டது. ஒரு போக்குவரத்து சிக்னலில் வண்டியுடன் காத்திருந்த அந்த அரும்பொழுது. “ஏம்ப்பா, அவர் யாரு?”, “அவரா பிச்சைக்காரர்ம்மா”. உடனே அடுத்த கேள்வி, “அவர் ஏன் இப்படி இருக்காரு”, “அவர் அப்படித்தான்ம்மா, அவருக்கு வேலை செய்ய முடியாது அதனாலதான் மற்றவங்ககிட்ட காசு வாங்கி அந்தக் காசுல சாப்பாடு வாங்கி சாப்பிடுவார்ம்மா”.  இப்படித்தான் குழந்தைகள் ஒரு கேள்விக்கு அவர்கள் திருப்தியடைகிற பதிலை நாம் சொல்லிவிட்டால் கேள்விகளை சரம்சரமாக தொடுப்பார்கள். அப்படி தொடரும் கேள்விகள் நம்மால் விடை காண இயலாவிட்டாலோ அல்லது அவர்களுக்கு புரியும்படி சொல்லத் தெரியாவிட்டாலோ பட்டென்று அறும்.  “அவர் எப்பப்பா வேலை முடிப்பாரு, அவர் வீடு எங்கிருக்கு, எனத் தொடங்கி அவர் பசங்கள் எல்லாம் எந்த ஸ்கூல்ல படிப்பாங்க? என்ற கேள்விக்கு என்ன சொல்வது என விளங்காமல் நான் விழி பிதுங்கி நிற்க அபிக்குட்டி ”ச்சே, போப்பா“ என்ற ஒற்றை முனகலுடன் கேள்விகளை அப்போதைக்கு முடித்துக்கொண்டது. எனக்குத்தான் மிகப் பாவமாக போய்விட்டது.

ஆமாங்க, அவருக்கு குடும்பம் என்ற ஒன்று இருக்கிறதா? அப்படி இருந்தால் அவர்கள் எங்கே இருப்பார்கள்? அவர்கள் வீட்டு குழந்தைகளின் கல்வி என்னவாகும்? ஒருவேளை அவரே என்ன படித்திருப்பார்? படிக்காதனால் தானோ அவர் இப்படியிருக்கிறார்? அவருக்கு படிக்க வேண்டும் என்ற ஆசை இருக்காதா? அவரால் படிக்காமல் போய்விட்ட காரணம் என்னவாக இருக்கும்? அவரை கல்வி கற்க விடாமல் தடுத்தது என்ன? ஆமாங்க, சரியான பதிலை எதிர்பார்க்கும் போது நாமும் விடை காண சரம்சரமாக கேள்விகளை தொடுக்கிறோம். ஆனால் விடை காண முயல்கிறோமா என்பதுதான் நமக்கும் குழந்தைக்கும் உள்ள் இடைவெளி. ஏற்றத்தாழ்வுள்ள சமூகத்தின் இறக்கங்களை எப்போது நாம் கேள்விக்குள்ளாக்கி விடைகாண முயற்சி செய்ய போகிறோம்?

நம்மில் ஒரு சிலர் மட்டுமே விடை காண முயல்கின்றனர் என்பது கூட இல்லாமல் மிகச்சிலரே கேள்விகளையாவது எழுப்புகின்றனர் என்பதே உண்மை. அவர்களாலேதான் இந்த சமூகம் தன்னுடைய இறக்கங்களை சமன்படுத்த ஒரு சில முயற்சிகளையாவது எடுக்கிறது. அப்படியொரு முயற்சியைத்தான் என் நண்பர் தோழர் ந.மணி எடுத்திருக்கிறார். அதன் விளைவே பாரதி புத்தகாலயத்தின் பெருமைக்குரிய அடுத்த வெளியிடு “கல்வி உரிமைச் சட்டம் – இவர்களுக்கு ஏன் இல்லை கல்வி” என்கிற ரூ.25/- விலையிலான புத்தகம். நடுத்தர ஓட்டல்களில் விற்க்கப்படும் ஒரு சாதா தோசையினை விட குறைவான விலை கொண்ட சமூகத்தின் மிகப்பெரும் சாபத்தை கேள்விக்குள்ளாக்கும் இப்புத்தகம். தமிழ்நாடு அறிவியல் இயக்கத்தின் மாநில தலைவரும், ஈரோடு கலைக்கல்லூரி பொருளாதார பேராசிரியருமான ந.மணி அவர்களுடைய மூன்றாவது புத்தகம். ”சித்திரமும் கைப்பழக்கம், செந்தமிழும் நாப்பழக்கம்” என்ற முதுமொழி இவரது எழுத்தில் தெரிகிறது.

ஈரோடு நகரில் உள்ள சில சிறார் தொழிலாளர்களை மணி அவர்கள் வாழிடம் தேடிச் செல்கிறார். வாழிடம் என்ற சொல்லிற்கு பொதுப்புத்தியில் உள்ள் அர்த்தம் உடைபடுவதை கண்டு கொதிக்கிறார். அக்குழந்தைகளை கனிவோடு விசாரித்து அவர்களுக்கு கல்வி மறுக்கப்பட்டிருப்பதற்கான காரணங்களை கண்டறிகிறார். காரணங்களில் சில அவர்களின் வறுமை, குடும்பப் பிண்ணனி என இருந்தாலும், சில பள்ளிக்கூடங்களாகவும், ஆசிரியர்களாகவும் இருக்கின்றன என்பதே அதிர்ச்சி தரும் சோகம். பொருளாதார ஏற்றத்தாழ்வுகள் தொடர்ச்சியான போராட்டத்தால் தலைமுறைகள் பல கடந்து புரட்சிக்கு பின்னரே நீங்கும். பொருளாதார காரணங்களால பள்ளிக்கல்வி மறுக்கப்படுதல் என்பதை நடிகர் சூர்யாவின் அகரம் போன்ற தொண்டு நிறுவனங்களால் சில குழந்தைகளுக்காவது நீங்கலாம். இந்த ஆய்வின் அடிப்படையாக நான் பார்ப்பதும், அநேகமாக இந்நூலாசிரியர் வேண்டுவதும் பள்ளியில் ஏற்படும் சில விஷயங்களால பள்ளிப்படிப்பை பாதியிலேயே முறிக்க நேரிடும் அப்பாவப்பட்ட குழந்தைகளை அவசர அவசரமாக காப்பாற்றவே என்பது திண்ணம்.

எத்தனை கொடுமையானது ஆசையோடு ”மிஸ்” “சார்” எனக்கூப்பிடும் குழந்தைகளை ”போ உனக்குப் படிப்பு ஏறாது”, “நீ லாயக்கில்ல” என்று சொல்லி விரட்டுவது?  ஓர் எழுத்து “ஷ்” வராத பென் குழந்தைக்கு அந்த ஒரு காரணத்திற்காகவே கல்வி மறுக்கப்படுகிறது. யுகங்கள் கடந்த போராட்டத்தின் பின் கல்விச்சாலைக்கு வந்த ஒரு பெண் குழந்தையை ஓர் எழுத்து விரட்டுவது என்பது சொல்லொண்ணா கொடுமை. இந்நூலாசிரியர் அப்பிரச்சனைக்கு செய்த தீர்வு என்பது ரொம்ப புத்திகூர்மை தேவைப்படுகின்ற ஒன்றல்ல. மாறாக அதற்கு தேவை மனசாட்சி, ஒரு சிறு அர்ப்பணிப்பு, கனிவு, கல்வியின் இன்றியமையாமை உணர்ந்த அறிவு இவ்வளவே. ஓர் எழுத்து மட்டுமல்ல பள்ளிக்கூடங்கள் குழந்தைகளை விரட்டுவதில் டீசி இல்லை, ரொம்ப அழுக்காக வருகிறான், கை சுத்தம் இல்லை, மற்ற பிள்ளைகளை அடிக்கிறான், எப்போதும் பேசுகிறான் என்பவையும் சேர்கின்றன என்பதுதான் உள்ளார்ந்த சோகம். உளவியலாய் பிரச்சனைகளை அணுகி தீர்வு காண வழி தெரியாமல் கையறு நிலையிலேயே பள்ளிக்கூட விரட்டல்கள் நடக்கின்றன.

ஆசிரியர் தகுதிக்கு படிப்பும், போதாதென்று பின் தேர்வும் வைக்கின்ற அரசுகள் உண்மையிலேயே ஆசிரியராக மாறுவதற்கு என்ன செய்கிறது என்கிற கேள்வியும் எழுகிறது? அரசு தனியார் பள்ளிகளை கண்காணிக்காமல் விடுவதில், ஆங்கில வழி கல்வியை முன்னிறுத்துவதில், காண்டிராக்ட் முறையில் ஆசிரியர் நியமிப்பதில் என தன் அரசியலை சரியாகத்தான் செய்கிறது. ஆசிரியர் சங்கங்கள்? 80களின் இறுதியில் ஆசிரியர் சங்கங்கள் தங்களின் சம்பள உயர்வுக்கு ஆகப் பெரிதான போராட்டத்தை நடத்தி வெற்றி கண்டன. அதே சமயம் இன்றும் வகுப்பறைகளை மலரச் செய்வதில், ஆசிரியர் –மாணவர் உறவினை மேம்படுத்துவதில், பள்ளிக்கூடங்களை வளர்த்தெடுப்பதில் ஆசிரியர் சங்கங்களின்(இடதுசாரிகளுடையதும்) பங்களிப்பு என்பது கேள்விக்குறியாயிருப்பது நிச்சயம் விமர்சனத்திற்குரியது, கவலைக்குரியது. மாநில அரசுகள் தாய்மொழிக்கு கொடுத்த முக்கியத்துவத்தை குறைத்து ஆங்கில வழி கல்வியை முன்னெடுப்பதில் ஆர்வம் காட்டுகிற சமயத்தில் ஆசிரியர் சங்கங்கள் முயன்று வகுப்பறைகளை மேம்படுத்துவது, ஆசிரியர் –மாணவர் உறவு சீராக வைப்பது போன்ற விஷயங்களே தாய்மொழிவழி கல்வியை காப்பாற்றும், குறைந்து வரும் அரசுப்பள்ளிகளின் சேர்க்கையை அதிகரிக்கவும் உதவும்.

கர்நாடகா அரசு கன்னட மொழி செம்மொழியானதை கொண்டாட கன்னட மொழி செவ்விலக்கியங்களை மலிவு விலையில் அச்சிட்டு ஒரு இயக்கமாக மாநிலம் எங்கும் கொண்டு சேர்த்தது. அதேபோன்றதொரு முயற்சியாக ஆசிரியர் மாணவர் உறவினை பேசும் நூல்களை, கல்விக்கான நூல்களை (எ.கா. டோட்டா ஜான், பகல் கனவு, எனக்குரிய இடம் எங்கே, பள்ளிக்கூட தேர்தல், ஆயிஷா) தமிழகத்தின் ஆசிரியர் சமூகத்தின் வாசல் தேடி கொண்டு போய் சேர்ப்பதை ஆசிரியர் சங்கங்கள், முற்போக்கு இயக்கங்கள் இயக்கமாக எடுத்தல் காலத்தின் கடமையாக இருப்பதை இந்தப் புத்தகம் சொல்கிறது, வேண்டி நிற்கிறது. எங்க வாத்தியாருப்பா என்கிற வார்த்தையை பள்ளி விட்டு வந்தும் மரியாதையுடன் சொல்லி மகிழும் அநேகரை ஆசிரியர் சமூகம் எப்போதும் நினைவில் கொள்ள வேண்டும். வீட்டில் வறுமையை தாண்டி, குடிகார பெற்றோரைத் தாண்டி, சமூக கட்டுப்பாடுகளை உடைத்தெறிந்து என பல்வேறு கஷ்டங்களை தாண்டி கல்வியை நாடி வரும் குழந்தை செல்வங்களை பள்ளிக்கூடமும், ஆசிரியர்களும் இரு கை நீட்டி வாரி அணைத்தலே எக்காலத்தும் தேவை. கல்வியே எங்கள் வறுமையை தீர்க்கும் என்ற பெரிதான அரசியலை புரிந்து இருக்கிற சாமானியர்களுக்கு, ஏழைகளுக்கு அவர்களின் தேவையை பூர்த்தி செய்யாத சமூகம் பின்னோக்கியே செல்லும்.

இறுதியாக, மணியின் இந்தப் புத்தகம் நமது மனசாட்சி தொட்டு எழுப்புகிற கேள்விகளுக்கு விடை காணும் அதே நேரத்தில், கேள்விகளையாவது தொடர்ந்து எழுப்புதல் சமூகத்தின் கவனத்தில் இப்பிரச்சனையை வைத்தலுக்கு உதவும். ஆசிரியர் சமூகமே, கல்வியாளர் (முழுமையான அதன் பொருளில்) சா. மாடசாமி சொல்வது போல் குழந்தைகள் அகமும் முகமும் மலருகின்ற வகுப்புகள் உள்ள பள்ளிக்கூடங்களை உருவாக்குவதை உறுதிப்படுத்துங்கள், முற்போக்காளார்கள் உங்கள் துணை நிற்பார்கள். கடும் சிரமத்திற்கு இடையிலும் தமிழ்கத்தின் மூலைகளில் எங்கோ இரவு பாடசாலை நடத்தும் அறிவியல் இயக்கம், இந்திய மாணவர் சங்கம், ஜனநாயக வாலிபர் சங்கம் போன்ற முற்போக்கு இயக்கங்களுக்கு இப்புத்தகம் சமர்ப்பணம்.