தொடர்ந்து தோற்கும் என் அம்மாவிற்கு....

அன்பு அம்மாவிற்கு,

என்ன நல்லா இருக்கீங்களா? வீட்டில எல்லாரும் சௌக்கியமா? தங்கச்சி வந்துச்சா? கொஞ்ச நாளா உங்ககிட்டேயிருந்து வருகிற தொலைபேசி அழைப்புகளையும், உங்களை நேரில் சந்திப்பதையும் தவிர்த்து விடுகிறேன் என்பது உண்மைதான். என்ன செய்றது? எனக்கு வேற வழியில்ல, அதான்.

அம்மா, எனக்கு இந்த கடிதத்தைத் தவிர வேறு வழி தெரியலே, என்னோட வேதனையை சொல்றதுக்கு. யார் கிட்ட சொல்ல முடியும்? அம்மா, எனக்கு ஆச்சரியமா இருக்கு. ஒரு தாய் எப்படி தன் மகன் தோல்வி அடையணும் என்று எதிர்பார்க்கிறாள்? நினைக்கவே பயமாயிருக்கு. ஆமாம்மா, எனக்கு தோல்விதான் தொடர்ச்சியாக. என் மனைவி, மக்கள் என்ற ஒரு கட்டத்திற்கு வந்தபின்னும் அவர்கள் சம்பந்தமான முடிவினை எடுக்க முயலும்போதெல்லாம் எனக்கு தோல்விதான் ஏற்படுகிறது. முதலில் மனைவி, இப்போது நீங்கள்.

அம்மா, நீங்களே எங்கிட்ட அடிக்கடி சொல்லியிருக்கீங்க‌, உங்களுக்கு என்னைத்தான் ரொம்ப பிடிக்கும். நான் நல்லா வருவேன்னு முன்கூட்டியே ஜோசியம் சொன்னவங்க நீங்கதான். அப்படியே நான் இப்ப எல் ஐ சியில ஒரு நல்ல வேலையில இருக்கேன். கை நிறைய சம்பாதிக்கிறேன், இரண்டு பெண் குழந்தைங்க இருக்கு. சொந்தமா வீடும் இருக்கு. நான் நல்லாத்தான் இருக்கேன். சங்க செக்ரடரி என்ற முறையிலும் நல்ல பேர் இருக்கு.


இந்த பிரச்சனை என் பெரிய குழந்தை பெரியவளானதிலிருந்து சில காலமாக தொடர்கிறது. அவளுக்கு பூய்பெய்தும் சடங்கு ஏதும் வேண்டாம் என்று எத்தனை தடவை சொல்லியும் அம்மா நீங்க ஏன் கேட்க மாட்டேங்கறீங்க? அது ஒரு இயற்கையான நிகழ்வு, எல்லா பெண்களுக்கும் ஏற்படுவது. வீணாக அதை ஒரு விழாவாக எடுப்பது என்பது ஏன்? புரிந்து கொள்ளுங்களேன் அம்மா, நான் ஒரு முற்போக்கானவன். என் சங்கம் அப்படிதான் என்னை செதுக்கியிருக்கிறது. என் அரசியல் புரிதல்களும் அப்படியே. பெண்கள் பூய்பெய்தும் சடங்கு என்பது ரொம்ப தவறானது. அக்குழந்தையை அது பெரிதும் மனதளவில் காயப்படுத்தும். என் குழந்தை மனதளவில் இன்னும் குழந்தைதான். என்னப்பா வாங்கி வந்தே என்று என்னை நாள்தோறும் வீட்டு வாசலில் இன்றும் கால் பிடிக்கும் குழந்தை அவள். பெண்களை அடிமைப்படுத்தும் எந்த செய்கையும் நான் கண்டிக்கிறபோது எப்படி என் வீட்டிலேயே அனுமதிக்க முடியும்? இந்த கேடு கெட்ட சமூகம் கட்டிவைத்துள்ள அகம்பாவ ஆண் அதிகாரத்தின் குறியீட்டு சடங்குகளை எப்போதுதான் நாம் எதிர்க்க போகிறோம்?

அம்மா, என் குழந்தை பருவம் முழுமையும் நான் முதலாக வரவேண்டும், ஜெயிக்க வேண்டும் என்று மட்டுமே விரும்பியவள், அதற்காகவே உன்னை முழுசாக கரைத்தவள் நீங்கள். பின் ஏன் இப்படி? படித்து முடித்து இந்த வேலையில் சேர்ந்து இந்த சங்கத்தில் சேர்ந்த அந்தக் காலம் முதல் தானே நான் சமூக அக்கறை கொண்டவனாக ஆனேன். அவ்வளவு ஏன், என்னையன்றி ஒரு சமூகமும் இருக்கிறது அதில் ஒரு பிரதிதான் நான் என்கிற புரிதலை கொடுத்து என்னை மனிதனாக கௌரவப்படுத்தியது இந்த சங்கம்தானே. இன்றைக்கு தோழர்தான் எங்களுக்கு வழிகாட்டி, அவர் உதவியால்தான் நாங்க இப்ப நல்லா இருக்கிறோம் என்று எவரும் உன்னிடம் என்னைப்பற்றி சொல்லும்போது பெருமையால் நீங்கள் கண்ணீர் சிந்தியதை நானே எத்தனை முறை பார்த்திருக்கிறேன்? நானும் கவனித்து வருகிறேன், எப்போதெல்லாம் இந்த சடங்கு சம்பிரதாயத்தையெல்லாம் நான் கேள்வி கேட்கிறேனோ, அதற்கு உடன்பட மறுக்கிறேனோ நீதான் முதல் ஆளாய் எதிர்க்கிறாய். என் மனைவி உன்னிடமிருந்து பலம் பெற்று அவளும் எதிர்க்கிறாள்.

என் கல்யாணத்தன்றே நீங்களும் அப்பாவும் வருத்தப்படக்கூடாதே என்றுதான் நீங்கள் சொன்ன எல்லா சடங்குகளுக்கும் உடன்பட்டேன். அப்போது எனக்கு கலாச்சார நடவடிக்கைகள் குறித்து ஒரு தெளிவு இல்லாததும் ஒரு காரணம். அதில் தொடங்கியது இன்று வரை தொடர்கிறது. என் குழந்தை பெயர் வைப்பதில் தொடங்கி என் புதுமனை புகுவிழா வரை நீங்கள் காயப்படக்கூடாதே என்று நான் மௌனமாய் என் காயங்களோடு இருந்திருக்கிறேன். முதலில் நீங்கள், அப்பா, மனைவி, என் அடுத்த பெற்றோரான என் மனைவியின் பெற்றோர் என் ஒவ்வொருவராய் வருத்தப்படக்கூடாதே என்று நான் இதுவரை உங்கள் எல்லாவரோடும் பலவற்றிற்கு உடன்பட்டது என் தப்பு என்று ஒவ்வொரு கணமும் நீங்கள் புரிய வைக்கிறீர்கள். உன் தரப்பு கேள்விகள்தான் என்ன?

"உள்ளூரோ வெளியூரோ 2 நாளோ 3 நாளோ சங்க மாநாட்டிற்கு, கட்சி மாநாட்டிற்கு நீ போனியே, நாங்கள் எதாவது சொன்னோமா? வீட்டில் உன் நண்பன் மாதிரி இல்லாம‌ மே 1 கொடியேற்றுகிறாயே அதற்கும் தடை சொன்னோமா? நீ சொல்லித்தானே உன் வீட்டில் மட்டுமல்ல என் வீட்டிலும் தீக்கதிர் பத்திரிகை வரவழைக்கிறோம்? உங்க‌ சங்கத்திற்கும், கட்சிக்கும் பலமுறை நன்கொடை உன் முகத்துக்காக‌த்தானே கொடுத்தோம்? உன் கூட வேலை பார்க்கிறவர்கள் எல்லாரும் தினமும் 5:30, 6:00 மணிக்கே வீட்டிற்கு வரும்போது நீ மட்டும் 8 மணிக்கும் 9 மணிக்கும் வருவதாய் உன் மனைவி எங்களிடம் சொல்லி புலம்பியபோது, அவனுக்கு வேலை நிறைய இருக்கும் என்று அவளிடம் சமாதானம் சொன்னோமா இல்லையா? நீயும் கொஞ்சம் புரிஞ்சுக்கபாரு. அதற்கெல்லாம் தடை சொல்லலில்ல, ஏன் நீ நாங்க கேட்கறதை செய்ய தயங்கற?"

அம்மா, உன்னோட கேள்வி அனைத்திற்கும் நான் எத்தனையோ தடவை சொல்லியாச்சு. இந்த முறை அப்படியல்ல. என் மனைவியோடு நான் பேசி பேசி அவளும் இச்சடங்கிற்கு விருப்பம் காட்டல. அவள் பெற்றோரிடமும் எதிர்ப்பு காட்டியிருக்காங்க. நீ தான் உடும்பு புடியா இருக்கிற. சரிம்மா, நீ சொல்ற மாதிரியே செய்கிறேன் என்று சொல்ல வாய் வரல்லே. நீ உன் முதுமையையும், பாசத்தையும் எனக்கு எதிரா வைக்கிற. அதை காரணம் காட்டியே என்னை சம்மதிக்க வைக்கலாம் என்று நினைக்கிறே. அது இம்முறை முடியாது என்று என்னால உறுதியா சொல்ல இயலாது என்பது உனக்கு நல்லா தெரியும். நான் என் மற்ற தோழர்கள் முன்னும் சமூகத்தின் முன்னும் தோற்கத்தான் போகிறேன். என் தோழர்கள் கொஞ்ச பேராவது என்னை புரிஞ்சுப்பாங்க. ஆனா, நான் முடிவு பண்ணிவிட்டேன். இனி என் மனைவியோடும் குழந்தைகளோடும் நிறைய பேசப்போறேன். இத்தனை நாளாய் இல்லாது என் மனைவி என்னை புரிந்து கொள்ள முயலுகிறாள் என்பதே எனது கொள்கைகளுக்கு கிடைத்த முதல் வெற்றி. என் குழந்தைகளும் என் பின்னால் வருவார்கள் என்பதும் எனக்கு தெரிகிறது.

அம்மா, நிச்சயமாய் நீயும் தோற்கத்தான் போகிறாய். இந்த சமூகம் கட்டமைத்துள்ள அநியாயமான, அராஜகமான சடங்கு சம்பிரதாயங்களிலிருந்து விடுபடாமல் நீ தோற்கத்தான் போகிறாய். இந்த விஷயத்தில் நீ தோல்வியை நேசிப்பது எனக்கு ஆச்சரியமாய் இல்லை. எனக்கு ஒரு வருத்தமே இருக்கிறது. என் கொள்கைகளை, தெளிவுகளை உனக்கு புரிய வைக்கும் என்னோடு முயற்சியில் நான் இம்முறையும் தோல்வியே கண்டிருக்கிறேன். பரவாயில்லை, தொடர்ந்து முயல்வேன்.

அம்மா, இந்த கடிதம் உன்னை காயப்படுத்தும் என்றுதான் நீ அறிந்திராத இந்த வலைத்தளத்தில் பதிகிறேன். உன்னோட காயங்களையும், வருத்தங்களையும் நான் எப்போதும் தாங்க மாட்டேன்.

அன்புடன்,