தண்டோராக்காரர்கள் {தென்னிந்தியாவில் தேசியவாத அரசியலும், பொழுதுபோக்கு ஊடகங்களும் 1880-1945} - சு. தியடோர் பாஸ்கரன்

தமிழ் வாசகர்களுக்கு தியடோர் பாஸ்கரன் என்ற பெயர் ஒன்று போதும் புத்தகத்தை எடுக்க. சினிமா குறித்ததாகட்டும், இயற்கை குறித்ததாகட்டும் இவர் ஒவ்வொரு புத்தகத்திற்கு செய்யும் ஆய்வுகள், எடுக்கும் தரவுகள் என எல்லாம் அந்த புத்தகத்திற்கு மிகவும் சிறப்பு சேர்ப்பவை.

எளிய மக்களை வெகுவாக கவரும் வெகுசன கலைகளாக உருவெடுத்த மேடை நாடகம், அதை தொடர்ந்து வந்த மௌன படங்கள், பின் வந்த முழுநீள பேசும் படங்கள் ஆகியவவை 1880இல் தொடங்கி 1945 வரைக்குமான காலகட்டத்தில் இந்திய மக்களை அக்கால தமிழகம் அல்லது மெட்ராஸ் ராஜதானி பகுதி மக்களை ஆட்கொண்ட விதமே இந்நூல். சும்மா எதுவும் சொல்வதில்லை, தியடோர் பாஸ்கரன் அவர்கள். ஒவ்வொரு தலைப்பின் பின்னும் தான் எடுத்தாண்ட தரவுகள் குறித்து ஒரு பெரும் பட்டியலே இடுகிறார். ஆம் மக்களே, The message bearers என்ற பெயரில் 1981 காலகட்டத்தில் தியடோர் பாஸ்கரன் அவர்களால் எழுதப்பட்ட இந்நூல் 35 வருடங்களுக்கு பின் தமிழ் வாசகர்களுக்கு அகநி பதிப்பகத்தின் நல்ல வடிவமைப்பில் வந்திருக்கிறது.

வெகு சுவாரசியமான பல்வேறு தகவல்கள் நூல் முழுக்க. “வெள்ளை வெள்ளை கொக்குகளா" என நாடக மேடையில் பாடி கே.பி. ஜானகியம்மாள் வெள்ளையர்களை வெரூட்டியதும், தியாக பூமி என்னும் திரைப்படம் வெள்ளையர்களால் தடை செய்யப்பட்டதுமே எனக்கு நினைவில் வரக்கூடிய சுதந்திரத்திற்கு முன்னான நாடக திரை தகவல்கள். ஆனால் இப்புத்தகம் படித்து முடித்த பின் எவ்வளவு கலாச்சார பண்பாட்டு தலையீடுகள் நாடகங்கள், மௌனப் படங்கள், திரைப்படங்கள் வழியாக தமிழக சென்னை ராஜதானி மக்களை இந்த காலக்கட்டத்தில் ஆட்கொண்டு இருக்கிறது என மலைப்பாக இருக்கின்றது.

முன்னது மேடை நாடகம், அதனைத் தொடர்ந்து மௌன படங்கள், பின்னாக பேசும் முழுநீள படங்கள், இறுதியாக விடுதலைகால படங்கள் என நான்கு பகுதிகளாக நூல் பிரிந்துள்ளது. ஒவ்வொரு பகுதி முடிவிலும் குறைந்தது 3 பக்கங்களுக்கு மிகாமல் தரவுகள். அதில் ஆசிரியரது உழைப்பு தெரிகிறது.

நவீன மேடை நாடகங்கள் எளிதாக மக்களை சென்றடைவதற்காக புராணங்களையே பேசுபொருளாக முதலில் கையில் எடுத்தன. இதில் சுவாரசியம் என்னவென்றால் இதே பாதையை தான் முழு நீளப் பேசும் படங்களும் எடுத்தன. சமூக நீதி, பாலின பேதம், தேசிய விடுதலை ஆகியவை குறித்தான பரீட்சார்த்த முயற்சிகளாக செய்யப்பட்ட சின்ன சின்ன தலையீடுகள் எப்படி பிரதான கருபொருட்களாக மாற்றம் கொண்டது என்பது தான் நாம் புரிந்து கொள்ள வேண்டியது. வெறும் தலையாட்டல்கள், கைதட்டல்களோடு முடிந்துவிடுகின்ற கலைஞன் பார்வையாளன் உறவு கலை பார்வையாளனிடம் எழுப்பும் கேள்விகள் மூலமே தொடர்கிறது. பின் அந்த உறவும் அது தரும் இணக்கமுமே கலைகளின் வடிவத்தை உள்ளடக்கத்தை தீர்மானிக்கின்றன. ஆம், இப்படித்தான் என்பதற்கு சாட்சியாக புராணங்களை பேசுபொருளாக கொண்டு இயங்கிய மேடை நாடகங்கள் முழுநீள திரைப்படங்கள் பின் எவ்விதம் வெள்ளைக்காரர்களுக்கு தலைவலி கொடுக்க துவங்கியது என்பதையும் அதனால் கொண்டுவரப்பட்ட தணிக்கை முறை இவை குறித்து இப்புத்தகம் சிறப்பாக பேசுகிறது.

இராமர் சீதை காதையில் கதர் சட்டை மகிமையும், நாடகத்தின் பாடல்கள் பாட்டுப் புத்தகங்களாக வந்ததும், டூரிங் டாக்கீஸ் என்ற பெயர் வந்த விபரமும், கார் உதிரி பாகங்கள் விற்பனையாளர் படம் எடுத்ததும், சிறைக்கு பின் சுப்பிரமணியம் சிவா நடத்திய மேடை நாடகங்கள் - அரிசி விளைதல்-மகாபலிபுரம் சிற்பங்கள் - திருவிழாக்கள் - என இவையெல்லாம் மௌனப் படங்களின் கருப்பொருள்களாக ஆனதும்- மௌனப் படங்களை அடுத்து வந்த பேசும் படங்களில் ஸ்லைடு போட்டு பேசியதும் - வசனங்களை பேசுவதற்காக திரைக்கு முன்னதாக ஒருவர் பேசுவதும் - வாத்தியார் என்ற பெயர் ஆசிரியரோடு மட்டுமல்லாமல் கலைகளின் ஆசான் என்பதாக மாறிய கதையும் - மௌன படக் காலங்களில் ஸ்டூடியோ என்ற ஒன்றின்றி வெறும் வெட்டவெளியில் எடுக்கப்பட்டதும் - போர் காலங்களில் சினிமாக்களுக்கு அரசு ஆதர்வு எதிர்ப்பு - என சின்ன சின்ன சுவாரசியங்கள் செய்திகள் புத்தகத்தை வெகு சுவாரசியமாக கொண்டு செல்ல உதவுகின்றன.

அந்தந்த காலகட்டங்களில் அரசியல்வாதிகள் அல்லது ஆதிக்க அரசியலை எதிர்ப்பவர்களது ஆதரவும், தலையீடுமே கலைகளை வீரியமாக்கி இருக்கிறது, அர்த்தமுள்ள ஒன்றாக மக்களுக்கு நெருக்கமான ஒன்றாக மாற்றி இருக்கிறது. கடைசியாக, அதிகாரத்தை மிரட்டி இருக்கிறது, நெருக்கடிக்கு உள்ளாக்கி இருக்கிறது, தடை செய்ய வைத்திருக்கிறது. வெகுசன மக்களின் பிரச்சனைகளை சமுக அவலங்களை எளிதாக மக்களின் மொழியில் சொல்கையில் அவை உத்வேகம் பெறுகின்றன, எழுச்சி கொள்கின்றன.

அ. மங்கையின் மொழிபெயர்ப்பு சிறப்பித்து சொல்ல வேண்டியது. எளிய வாக்கியங்களில் எளிதான வார்த்தை பிரயோகங்களில் செய்தியை வாசகர்களுக்கு கடத்துவதில் சிரமம் ஏதுமில்லை. தண்டோராக்காரர்கள் என்னும் பெயரும் வெகு பொருத்தம்.

சமூக அரசியல் கூறுகளை அலசி ஆராய்வதற்கான ஒரு பண்பாட்டு வழிமுறை ஒவ்வொரு சமூகத்திற்கும் தேவை என்பதாக ஒரு வரி வருகிறது. ஆம், அவை எளிய மக்களை தொடும் வகையில் இருந்தால் அக்கலையும் வளர போஷிக்கப்பட, அதனால் அக்கலை பேசும் பேசுபொருளும் மக்கள் உணர்வாக மாறும் என்பதுமே இப்புத்தகம்.

தண்டோராக்காரர்கள் {தென்னிந்தியாவில் தேசியவாத அரசியலும், பொழுதுபோக்கு ஊடகங்களும் 1880-1945} - சு. தியடோர் பாஸ்கரன், தமிழில் அ.மங்கை, அகநி வெளியீடு, விலை 220. பக்கங்கள் 239.

சிரியாவில் தலைமறைவு நூலகம் - நூல் அறிமுகம்.

போர் ஒன்று நடந்து கொண்டே இருக்கிறது. அந்த டவுன் அநேகமாக வெறிச்சோடி விட்டது. எஞ்சிய சிலரும் வெளியே வந்தால் தலையில் குண்டு விழுமோ என்ற கவலையிலேயே அநேகமாக சிதிலடமைந்த இன்னும் வீடுகள் என எப்படித்தான் அழைக்கப்படுகிறதோ என்ற நிலையில் இருக்கும் கட்டிடங்களில் ஒண்டி இருக்கின்றனர். தினமும் சாப்பிடுவது என்பதெல்லாம் அங்கே பெரும் கனவு. ஒரு பக்கம் அரசு போராளிகளை நசுக்குகிறோம் என்ற பெயரில் அப்பாவிகளையும் மொத்த மொத்தமாக கொன்று குவிக்கிறது. புதைக்க கூட இடமில்லை. இறுதிசடங்கு என்ற மரியாதையும் பலருக்கு இல்லை. இது சிரியாவில் உள்ள தராயா நகரத்தில்.

இப்படியான ஒரு துன்பவியல் நிகழ்வு நடக்கும் இடத்தில் போர்காலத்தில், ஒரு நூலகம் அமைக்கப்படுகிறது, அங்கே புத்தகங்கள் விநியோகமும் நடைபெறுகின்றது; வாசிப்பும் விவாதமும் நடைபெறுகின்றது என்பதை எல்லாம் என்னவென்று சொல்ல. ஒரு சிலிர்ப்பான அனுபவம். ஆம், மொத்தமாக வன்முறையினை நம்பாமல் தற்காப்புக்காக ஆயுதம் ஏந்திய அடிப்படைவாத குணமற்ற ஒரு போராளி குழு ஒன்று குண்டுகளின் மழையில் சிதிலமடைந்துள்ள பல்வேறு வீடுகளில் கட்டிடங்களில் இருந்து புத்தகங்களை தேடி எடுக்கின்றனர். சேதம் அதிகம் உள்ள புத்தகங்களை தவிர்த்து மீதம் இருப்பவற்றை சேகரிக்கின்றனர். சுத்தம் செய்கின்றனர். முறையாக நூலகங்களில் அடுக்குவது போல் எண்ணிட்டு அடுக்குகின்றனர். இவ்வளவும் செய்த பிறகு அந்த கேள்வியை அவர்கள் எதிர்கொள்கின்றனர். நூலகத்திற்கு வாசகர்கள் எங்கிருந்து வருவார்கள்? வருவார்களா?

ஆனால், அவர்களின் அந்த கேள்வியை அர்த்தமற்றதாக்கி வந்து நின்றனர் மக்கள். சரியான உணவில்லை, மின்சாரம் இல்லை, மருந்துகள் இல்லை, ஆனாலும் வாசிப்பை நோக்கி மக்கள் வந்தனர். புத்தகம் வாசித்தல் மட்டுமல்ல தீவிர வாசிப்பு கொண்ட இளம் போராளி ஒருவர் புத்தகம் வாசிக்க மக்கள் கேட்கின்றனர், விவாதம் செய்கின்றனர், அவர் விவாத தலைமையும் கொள்கிறார். நம்ப முடியாத ஒன்றாக நீங்கள் நினைத்தால், வேறு வழியில்லை எனக்கு உங்களை காலச்சுவடு பதிப்பகம் வெளியீடு வெளியிட்டிருக்கும் இந்த புத்தகத்தை வாசிக்க சொல்வதை விட.

அப்படியா ஒரு நூலகமா, இந்த சூழலிலா, எப்படி நூலகம் நடத்தப்படுகின்றது என்ற நமது ஆவலை போலவே பிரான்ஸ் நாட்டு பத்திரியாளர் தெல்ஃபின் மினூய் அவர்களுக்கும் எழ அவர்கள் மிக சிரமப்பட்டு தராயா நகரத்தின் போராளி ஒருவரை தொடர்பு கொள்கிறார். வீடியோ கால்தான் எப்பொழுதும். உங்கள் நூலகத்தை பற்றி பேசுங்கள் என்ற சொன்ன போது அந்த போராளி இடைவிடாமல் பேசுகிறார், நூலகத்தின் வாயிலாக அந்த தாராயா நகரின் கலாச்சாரம், பண்பாடு, எழுத்தாளர்கள், சிரிய கவிஞர்கள், தாராயா நகரின் போர்க்குணமிக்க வரலாறு என எல்லாம் வெளிப்படுகிறது. மினூய் அதை அப்படியே வார்த்தைகளில் வடிக்க, இதோ இந்த நூல் நம் முன்னே.

இறுதியாய் ஒரு கொடும் நாளில் பஷாரின் விமானங்கள் அம்பரல்லா குண்டுகள் போட்டு தராயா நகரை தகர்க்க, அந்த நூலகமும் தகர்க்கப்படுகிறது. போராளிகள் வேறு வழியின்றி நகரத்தை விட்டு செல்கின்றனர். ஆனாலும், என்ன அந்த போராளிகள் போகும் இடம் தோறும் வாசிப்பை விதைப்பார்கள், தராயா நகரம் என்ற ஒன்று முற்றாய் இற்று விழும் வரை எவரோ ஒருவர் அங்கே சிதிலங்களில் ஒரு பக்கத்தை எடுத்து வாசித்து கொண்டிருப்பார் என்றே தோன்றுகிறது.

எஸ். ஆர். கிருஷ்ணமூர்த்தி அவர்களின் தமிழ் மொழிபெயர்ப்பு மிக சிறப்பு. என்ன எளிமை. வார்த்தைகளில் சிக்கனம். அதைவிட வரிகளின் நீளம் குறைவு.

வாசிப்பை நேசிப்போர், ஏன் இந்தப் புத்தகத்தை தவறவிடவேண்டும். என்ன செய்ய தோழர், படிக்கக் நேரமே கிடைக்கலே என்று சொல்வோரும் இப்புத்தகத்தை வாசித்துவிடலாம்.

சிரியாவில் தலைமறைவு நூலகம், தெல்ஃபின் மினூய், தமிழில் : எஸ். ஆர். கிருஷ்ணமூர்த்தி, காலச்சுவடு வெளியீடு, விலை: 175, பக்கங்கள் : 144.

குறிப்பு : என் நண்பர் தோழர் ஜெ.பாலசரவணன் மார்ச் மாத புதிய புத்தகம் பேசுது இதழில் எழுதியுள்ள இந்த நூல் அறிமுகத்தை கட்டாயம் வாசியுங்கள். அது இந்த அறிமுகத்தை விட உங்களுக்கு பல செய்திகள் எளிமையாக சொல்லும்.

https://bookday.co.in/book-introduction-library-of-the-underground-in-syria/

பார்த்தீனியம் - தமிழ்நதி

ஈழப்போர் குறித்த இலக்கியங்கள் வரிசையில் என்னுடைய அடுத்த வாசிப்பு "பார்த்தீனியம்". சுமார் 15 வருடங்களுக்கு முன்பு வாசிக்கப்பெற்ற கோவிந்தனின் புதியதோர் உலகம் என்ற நூலில் தொடங்கியது என் ஈழ போர் குறித்த வாசிப்பு. அப்படியே ஷோபாசக்தி அவர்களின் "ம்", “கொரில்லா", “இச்சா" என தொடர்ந்து கூர்வாளின் நிழலில், நீண்ட காத்திருப்பு என தொடர்ந்து இப்போது பார்த்தீனியம். சில பெயர்கள் மறந்துவிட்டன. {ஒரு பனை... என தொடங்கும் நூலும் இதில் அடக்கம்}.

நாவல்கள் வாசிப்பில் ஒரு சுக அனுபவம் இருக்கிறது. அது நமக்காக காலங்களை கடத்தும். கொரானா நோய் தொற்று பரவல் ஊரடங்கு என வெறுமை சூழந்திருந்த காலத்தில் பரணி, தமயந்தி, அமரநாயகம், தனபாக்கியம், ஜெனிபர் என பாவப்பட்ட ஈழதமிழர்களோடும், எங்கே வானூர்தியும் ஹெலிகாப்டரும் தலைக்குமேல் பொம்ப் இடுமோ என்ற கவலையுமாக 512 பக்கங்கள் சுவாரசியமாக கடக்க செய்திட்ட எழுத்து வித்தைக்கும், நாவல் நிகழ் காலத்தில் நம்மை காலமாற்றம் செய்தமைக்காக தமிழ்நதி பாராட்டுக்குரியவர்.

80களில் நடக்கும் கதை களம். இதில் எத்தனை கதாபாத்திரங்கள் உண்மை, எவை புனைவு என்பது தமிழ்நதிக்கே வெளிச்சம். ஆனாலும் ஒன்று சொல்ல இயலும், கதாபாத்திரங்களின் பெயர்கள் வேண்டுமானால் புனைவாக இருக்க கூடும், ஆனால் கதை மாந்தர்களின் இயல்புகள் உண்மையாகவே இருக்கும் என்பது ஈழப் போர் நாவல்களின் யதார்த்தமாக இருக்கிறது. ஒரு பரணியோ, அமரநாயகமோ, ஈஸ்வரியோ, சுகந்தன், தமயந்தி, வானதி என எல்லோரும் ஏதோ ஒரு பெயரில் நிச்சயமாந்தர்களாகவே இருப்பர்.

முதலில் இலங்கை ராணுவத்தின் அட்டூழியம், கொடுமைகள், வன்முறைகள், பிறகான இயக்கங்களிடையே இருந்த கசப்புணர்வு கொலைகளாக மாறுவது, என்பதிலிருந்து ஈழப்போரில் இந்திய ராணுவம் செய்திட்ட அட்டூழியங்கள் அக்கிரமங்களே கதையின் மைய சரடாக மெல்ல நகர்கிறது. பிரதானமான கருப்பொருளாக தோழமை இயக்கங்களிடையே நிகழ்ந்த கசப்பான போரின் இயல்பை குலைத்த பகைமை, கொலைகள் என்பதாகவே இருக்கிறது. இயக்கம் உண்மையானது நீதியானது என நினைத்து சேரும் இளைஞன் இயக்கத்துள் நடக்கும் காம்ப்ரமைஸ் கண்டு வருந்தியும், இயக்கங்கள் காலப்போக்கில் செய்திட்ட தேவையற்ற கொலைகள் என்பதை கண்டு வேதனையும் கொள்கிறான். சக மனிதர்கள் சாக கொடுத்துவிட்டு, இனத்தின் பெண் குழந்தைகள் வேட்டை இரையாக மாறிவிட்ட பொழுதிற் கூட கையறு நிலையில் இருப்பதாக இயக்கத்தில் இருப்பவர்களே உணரும்படியாக வல்லாதிக்க அரசின் கொடுமையும், அந்த வல்லாதிக்க அரசோடு இணைந்து சொந்த குடிகளையே சாகடிக்கும் இயக்கங்களின் செயல்பாடும் அவனை பெரிதும் வருந்த செய்கிறது, குழப்புகிறது, முடிவில் தேவைப்படும் காலத்தில் தேவையற்ற முடிவினையும் எடுக்க செய்கிறது. [இங்கே வல்லாதிக்க அரசு என்பது இந்திய அரசே என சொல்ல தேவையில்லை}. ரொம்பவும் நாசூக்காக பிரதான இயக்கமாக மாறிய விடுதலைப்புலிகள் இயக்கத்துள்ளும் எழுந்திட்ட சிக்கல்கள், காம்ப்ரமைஸ்கள், தவறுகள் குறித்தும் குறிப்பிட தவறவில்லை தமிழ்நதி.

ஆனால் இக்கதை அந்த இயக்க இளைஞனின் பார்வையில் மட்டுமே நாவல் நகர்வதில்லை. அவனின் காதலியாக முதலில் அறிமுகமாகும் வானதி என்னும் பாத்திரம் வழியாகத்தான் நாவல் பெரிதும் கடக்கிறது. அந்த வகையில் பெண்களின் பார்வையில் போரினை பார்த்திட்ட இலக்கியப் பார்வை கொண்ட நாவல் என சொல்லலாமா என்றால் நிச்சயமாக. குடிகார கணவரோடும் போர் சூழல் தவிர்த்த இயல்பானதொரு வாழ்வு வாழ ஒவ்வொரு கணமும் ஏங்கும் தனபாக்கியம், எந்த வம்பு தும்புக்கும் போகாதவனாகிய மகனை இராணுவம் பிடித்து செல்ல அதற்காக உயிரற்ற உடலாக நடை போட்ட ஈஸ்வரி அம்மகன் விடுதலை பெற்று நேராக இயக்கத்தில் சேர்கையில் அம்முடிவினை ஆமோதிக்கிறாள். இதுதான் அநேக ஈழ தாய்களின் நிலை என புரிகிறது. முதலில் இயக்கத்திற்காக காதலை தவிர்க்கிறானே என தவித்த வானதி பின்பும் அவன் இயக்கத்தை தவிர்த்துவிட காலநிலை கருதாமல் எடுக்கப்பட்ட முடிவினால் காதலை தவிர்க்கும் பெண்ணாக மாறுகிறாள். ஆம், போர் என்ற கொடுமை காலத்திலும் பூக்கிற பூக்கள் போல காதலும் பூக்கத்தான் செய்கிறது, கைகூடாமல் போகிறது.

முதலில் துவக்குகள் கொடுத்து போரினை ஆதரித்த இந்திய அரசு பின் தனது துவக்குகளால் நேரிடையாக எதிர்கொள்ளாமல் சதியாக சமாதானம் என சொல்லி பின் கொலை புரிந்திட்ட அப்படுபாதகங்களைப் பேசிய நாவல் இது ஒன்றுதானா என தெரியவில்லை. ஆம், அஹிம்சை நாட்டிலிருந்து தான் அவ்வளவு வன்முறைகளும் நடந்தேறின. எப்படி சாதாரணர்கள் மென்மேலும் ஏழைகளாக நிராதவற்றவர்களாக, வெறுமை கொண்டவர்களாக பாவப்பட்ட சனங்களாக போர்ல் மாற்றுகிறது என்பதின் அடுத்த பதிவுதான் பார்த்தீனியம். ஆம், ஈழப்போரின் சிந்திய ரத்தத்தில், துவக்குகளால் சரியப்பட்ட உடல்களின் வெம்மையில், வாழ்வழிந்து அகதிகளாக மாறியவர்களின் தொலைந்த கனவுகளில் எழுதப்பட்ட அடுத்த எளிய படைப்பு இது.

நற்றினை பதிப்பகம் வெளியீடு, 2016 512 பக்கங்கள். #புத்தகம்

நீண்ட காத்திருப்பு - அறிமுகம்

எந்த அதிர்ச்சி தரும் தகவலும் இல்லை. ரொம்ப சுவாரசியமாக திரில்லர் போன்றும் இல்லை. இலங்கை போர் தொடர்பான புத்தகங்களில் நம்மால் புத்தகத்தை கீழே வைக்காமல் நெஞ்சம் கனத்து படிக்க முடியாமல் வைக்கப்பட்ட புத்தகங்களில் இது சேராது. ஆனாலும், ஏதோ ஒரு ஈர்ப்பு இருக்கிறது, இப்புத்தகம் தன்னுடைய வார்த்தைகளில் அதை பொதிந்து வைத்திருக்கிறது. ஒரு மூச்சில் படித்துவிட என்னால் முடிந்தது.

போரில் சிறைபிடிக்கப்பட்ட ஒரு இராணுவ அதிகாரியின் சிறை அனுபவமும், விடுதலைக்கான பின்னான சில தினங்களுமே இப்புத்தகம். இலங்கை கடற்படையின் அதிகாரி கொமடோர் அஜித் போயகொட போரில் விடுதலைப்புலிகளால் சிறைபிடிக்கப்படுகிறார். அவரோடு அப்போரில் கைதான ஒருவர் என தொடங்கி, பின் 22 பேர் இணைகின்றனர். சிறை வாழ்வின் ஆரம்ப காலங்களில் விடுதலைக்கான எந்த சிந்தனையும் இல்லை, எனினும் மரணம் குறித்த பயமும் அவர்களுக்கு அவ்வளவாக இல்லை. ஆனாலும் போரில் இராணுவம் முன்னேறும் தருணங்களில் இவர்கள் சிக்கலுக்கும், புலிகள் முன்னேறும் தருணங்களில் ஆசுவாசமும் பெறுகிறார்கள்.

இந்தப் புத்தகத்தின் கதாநாயகர் கடைசிவரை கொமடோராகவே இலங்கை அரசின் பிரதிநிதியாகவே நடந்துகொள்கிறார். அதைவிட முக்கியம், புலிகளும் அவ்வாறே நடத்த முயல்கின்றனர். ஆனால், அதன் பின்னே செஞ்சிலுவை சங்கத்தின் பங்கும், உலகத்தின் பார்வையில் கண்ணியமானவர்கள் என்ற தோரணையுமே இருக்கிறது என்பதையும் அவர் குறிப்பிடாமல் இல்லை. “சார், என்ற விளியிலே கடைசிவரை நடத்துகின்றனர்; அவர் மேல் தாக்குதல் நடத்தப்படவில்லை; சில வேளைகளில் தனித்த மரியாதையும் கிடைக்கிறது.

சிறைவாழ்க்கையிலும் அவரது எதிர்கால நம்பிக்கை என்பது ஒன்று கடந்தகாலங்களின் நினைவிலும், இரண்டு, எப்படியும் இந்த நொடி வாழ்ந்து கடந்துவிட்டால் அடுத்த நொடி காத்திருக்கிறது என்ற எண்ணமும் தருகிறது. சிறைவாழ்வில் ரொம்ப கடினமான பொழுதுகளிலும் இந்த எண்ணங்களுமே 8 வருடத்தை கடக்க வைத்திருக்கிறது.

கொமடோர் புலிகள் மீது வைக்கும் விமர்சனமாக 30 வருட போர் என்பது மனங்களை அயர்ச்சிக்குள்ளாக்கியது என்பதும், 10 வருட காலத்திற்குள்ளாகவே அவர்களை இலக்கை எட்டி இருக்க வேண்டும் என்பதாக மட்டுமே இருக்கிறது. சிங்களவராக இருந்தும் தமிழ் மக்கள் மேல் அவருக்கு வெறுப்பு என்பது இல்லை. மாறாக போரில் பாதிக்கபட்ட பாவப்பட்டவர்கள் என்பதாகவே தமிழர்கள் மீதும் சிங்களவர்கள் மீதுமே இருக்கிறது. இலங்கை ராணுவத்தையும் அவர் விமர்சனம் செய்கிறார். முன்னேற்றம் கண்டு கடந்து சென்ற ராணுவம் இலக்கில்லாமல், இதயமே இல்லாமல் சூறையாடிய தன்மையும் சொல்லி இருக்கிறார். 

விடுதலை பெற்று சுனாமி சமயத்தில் உதவி செய்துவிட தெற்கு இலங்கை நோக்கிய பயணத்தில் தன்னை சிறையில் வைத்திருந்த புலிகளின் பிரதிநிதிகளை பார்க்கிறார். அவர்களும் சேர் எப்படி இருக்கிறீர்கள் என விசாரிக்கிறார்கள். ஒருவர் படகுபயணம் செய்து அவர் குழந்தையுடன் இவரை கண்டு செல்கிறார். இதில் தான் மானுட சாரம் வெளிப்படுகிறது.

சிறைக்காலத்தில் தன்னை புலிகளின் உளவாளி ஆக செயல்படுகிறார் என அரசு குற்றச்சாட்டு வைக்க விடுதலைக்கு பின்னான காலத்தில் அதை அவர் மறுத்து தன்னை நிரூபிக்கிறார். ஆனாலும், சந்தேக நிழல் இன்னமும் மீதி இருக்கிறது. விடுதலை பெற்றதன் பின்னான உலகம் அவருக்கு பெரிய தளர்வையும், வருத்தத்தையுமே தருகிறது. அதிலே தான் இப்புத்தகமும் பிறக்கிறது.

இதை படிக்கும் போது என் நினைவுக்கு ஷோபாசக்தியின் "கொரில்லா"நினைவுக்கு வராமலில்லை. இப்புத்தகத்திலும் ஒரு இடத்தில் இவ்வாறு வருகிறது. அது "புலிகள் சிங்கள இராணுவத்தினரை சிறைபிடித்து அவர்களை நடாத்திய தன்மைக்கும், எதிர் இயக்கத்தவர்/ஒற்றர்கள்/நம்பிக்கை துரோகிகள் என்று சிறைபிடித்து அவர்களை நடத்திய தன்மைக்கும் பாரிய வித்தியாசம் இருக்கிறது.

வடலி பதிப்பகம் வெளியீடு, 204 பக்கங்கள், நீண்ட காத்திருப்பு- கொமடோர் அஜித் போயகொட, தமிழில் : தேவா

வெக்க - நூல் வாசிப்பனுபவம்

முதலிலேயே சொல்லிடறேன் ஆமா, இது புத்தக விமர்சனம் அல்ல. இது மட்டுமல்ல இதற்கு முன் நான் படித்த புத்தகங்கள் குறித்த பதிவும் இனி வருபவையும் அப்படியே. ஒரு புத்தகத்தை படிச்சா எனக்கு என்ன பதிய தோன்றுமோ, அதையே பதிவிடுகிறேன். (அப்பாடா..!).

ரொம்ப ரொம்ப தயங்கித்தான் புத்தக கண்காட்சியில் வாங்கினேன். அஞ்ஞாடிக்கு விருதெல்லாம் கொடுத்தது தெரிந்த பிறகுமே எனக்கு தயக்கந்தான். ஏனென்று தெரியவில்லை. இருந்தாலும் என்னவோ தோணி புத்தகம் எடுத்தேன். ஒரு புத்தக கண்காட்சியில் வாங்கியவுடன் அப்புத்தகத்தை படிப்பதெல்லாம் உடனே சாத்தியப்படுவதில்லை. சில நேரங்களில் அபூர்வமாக உடனே படிப்பதும் உண்டு. அது புத்தகத்தின் அளவினை பொறுத்தது.

முதல் 10 பக்கங்களை படித்து முடிப்பதற்குள் ரொம்ப சிரமாகிவிட்டது. இப்படியே இன்னும், 25 பக்கங்கள் போனால் அவ்வளவுதான். 180 பக்கமே உள்ள இந்த நாவல் மட்டுமல்ல, இனி பூமணி அவர்களுக்கு டாட்டா காட்டிவிடலாம் என்று கூட எண்ணந்தான். சென்னையை ஒட்டிய குட்டி நகரமான காஞ்சிபுரத்தில் பிறந்து வளர்ந்து இதோ இனி வரும் காலமும் கூட புதுவையிலே என்றான எனக்கு அதாவது முழுக்க முழுக்க வட தமிழகத்துகாரனுக்கு தென் திசை தமிழ் கஷ்டம்தான். அதுவும் கிராமம் என்றால் என்ன என்பதை சினிமாவிலும் பேருந்தில் கடக்கையில் ஒரு நிறுத்தமாக பழக்கம் உள்ள ஒருவனுக்கு இக்கதை களம் சிரமமாகவே இருந்தது.

என்னடா இது, சினிமா ஒபனிங் மாதிரி ஒரு கொலை, சேசிங், குண்டுவெடிப்பு என அமர்க்களமாக தொடங்கிய (இது மாதிரி வேறு ஏதேனும் நாவல் துவங்குதா என்ன?, துப்பறியும் நாவல் தவிர) இந்நாவல் கோவில்பட்டி பகுதி(?) தமிழால் சுவாரசியமில்லாமல் போய்விடுமோ என்ற என் பயமும் தயக்கமும் 20 பக்கங்கள் கடந்த பின் காணாமல் போனதா தெரியவில்லை, புத்தகத்தை முடித்துவிடலாம் என்ற நம்பிக்கையும் இன்னும் அடுத்து அடுத்து என்னவெல்லாம் நடக்கவிருக்கிறதோ என்ற எதிர்பார்ப்பும் இரண்டு மூன்று சிட்டிங்கிலேயே நாவலை முடிக்க வைத்தது. புத்தகத்தை முடித்த பின்பும் சில வார்த்தைகள் அர்த்தம் புரியாமலே இருக்கின்றன. யோசிக்கையில் ஒன்றும் பிரச்சனையில்லை, ரஷ்ய நாவல்களில் எத்தனை வார்த்தைகள் புரியாமல் பல படித்திருக்கிறேன். ஆக, வார்த்தைகள் அல்ல உணர்வுகளே புத்தகத்தை கடத்துகின்றன போலும்.

சரி, நாவல் பத்தி என்ன சொல்ல? அது வந்து பல வருஷம் ஆயிட்டுது. ஆனாலும் எனக்கு புதுசுதான். அது மாதிரியே இன்னும் பூமணி என்ற ஆளுமையை அறியாத ஆட்கள் போய் வாங்கி படியுங்க.. வாட்ஸப், டவுன்லோட், டேட்டாஸ்பீட், ஆன்லைன் என சலித்து போன வாழ்க்கையில் சற்று ஆசுவாசம் கொள்ள, வாழ்க்கை சுவாரசியமானதுதான் என சொல்ல வைக்க தமிழ் மண் சார்ந்த எழுத்துக்கள் உதவுகின்றன. நன்றி பூமணி சார். இப்போது, அஞ்ஞாடி படித்துவிடும் ஆசை வந்துட்டுது, ஆனாலும் அளவுதான் பிரச்சனை.

நாவலில் ஒரு இடத்தில் இப்படி ஓர் அம்மா சொல்கிறாள்: "எதுக்கு ஆடு மேய்க்க வேண்டும், நேரத்துக்கு சாப்பிட வராம.. பேசாம வீட்டிலேயே இருக்கலாமா இல்லையா? ".பிறந்த குழந்தையை எப்படி நீட் தேர்வுக்கு தயார் செய்வது என யோசிக்கிற மத்தியதர வர்க்கம் இருக்கையிலே இந்த எளிய தாயின் பெரிய கவலை தான் நாவலை சுவாரசியம் ஆக்கியது எனக்கு..

இந்த அனுபவம் அசுரன் படம் வருவதற்கு வெகு காலம் முன்பு. 2018 டிசம்பரில். 

பேரன்பின் பூக்கள் - நூல் அறிமுகம்

புக்ஸ் பார் சில்ரன் மற்றும் சித்திரச் செவ்வானம் இலக்கியம்(?) வெளியீடு. இந்த ஆண்டில் நான் வாசித்த இறுதி புத்தகம். 350 ரூபாய்க்கு 399 பக்கங்கள் கொண்ட ஒரு புத்தகம், அதுவும் சிறார் கதைகள் என்னும்போதே ஒரு பயம் மற்றும் தயக்கம் இருந்தது. என்ன பயம், ஏன் தயக்கம் என கேட்டது புத்தக அட்டையில் இருந்த யூமா வாசுகியின் பெயர். மனுசன் சூப்பருங்க. யூமா வாசுகி, நீதிமணி, விஷ்ணுபுரம் சரவணன் என இன்னும் சில பெயர்கள் சிறார் இலக்கியம் எடுக்கையில் எனக்கு எந்த தயக்கமும் கொடுக்காதவர்களாக இருக்கிறார்கள்.

அப்படியே புத்தகத்தை திறந்தா பூனை, நாய், எலி, கிளி, மாடு, குரங்கு என எல்லாமும் என்னவெல்லாம் கதைகள் சொல்லுது.. அப்படியே கட கடவென பக்கங்கள் வெகு வேகமாக நகர, அட இன்னும் என்னவெல்லாம் இருக்குன்னு மனசுக்குள்ள குறுகுறுப்பு.

தொடர்ந்து கடந்தா அடுத்தாற்போல சிவப்பு மிளகாய் மூக்கன், இட்லி கண்ணன், தோசை நாக்கன் என பூதங்கள், அப்ப மரம், புலி, சிங்கம், முள்ளம்பன்றி என அட போங்க அமர்க்களம்.. அப்படியே இட்லி கண்ணன், தோசை நாக்கன் கதையை அபி கீர்த்தனா குட்டிகளிடம் நம்ம கற்பனையையும் மிக்ஸ் பண்ணி சொன்ன என்னா சிரிப்பு, அப்பா அடுத்த கதை அடுத்த கதைன்னு நச்சரிப்பு. அப்புறம் என்ன அடுத்த ஆப்ப மரம் கதையையும், அந்த தங்க பாம்பு கதையையும் சொல்லியாச்சு. இன்று இரவு முருகேசனும் புலியும், குண்டப்பா குண்டம்மா கதைகளை சொல்லனும்.

பசங்க கிட்ட இந்த கதைகளை சொல்லாம விட்டுறக் கூடாது என நமக்கே ஒரு குறுகுறுப்பு வந்தால் அந்த கதைகள் சூப்பரு என்பது என் கருத்து. ஆமாங்க, அந்த வகையில பேரன்பின் பூக்கள் புத்தகம் புக்ஸ் பார் சில்ரனின் முக்கிய படைப்பு. ஆசிரியர் சுமங்களாவிற்கு வணக்கங்கள். யூமா வாசுகி சார், கலக்குறீங்க போங்க

சிதார் மரங்களில் இலைகள் பூப்பதில்லை - நூல் அறிமுகம்

2018ஆம்த ஆண்டின் சிறப்பு கவனம் பெற்ற சிறுகதை தொகுப்பினை கொண்டு வந்த தோழரது அடுத்த தொகுப்பு அவ்வளவாக ஆர்ப்பாட்டம் இல்லாமல் வந்திருக்கிறது. கடந்த தொகுப்பு ஒரு கலவர சூழலில் முளைத்திடும் கதைக் களங்களாகவே இருந்தன. மூடுண்ட சமூகமான சிறுபான்மை இஸ்லாமிய சமூகத்தின் அவலங்களை, அதிர வைக்கும் உண்மைகளை எளிய வார்த்தைகளில் இவரது கதைகள் வாசகருக்கு கடத்தி நின்றன. தாழிடப்பட்ட கதவுகள் தொகுப்பினை படித்த எவருடைய மனநிலையும் கொதித்தே போயிருக்கும். அந்த தொகுப்பினை தொடர்ந்து இந்த தொகுப்பு.

முன்னுரையில் ராஜூ முருகன் சொல்வதைப் போல இவரது கதை மாந்தர்கள் அனைவருமே எளியவர்கள். எளிய மனிதர்களின் வாழ்வியல் துன்பங்கள், அவஸ்தைகள், சாதிய முரண்கள், முகம் அறியா நேச கரங்கள் என எல்லாமும் கதை களமாக்கியுள்ளார் கரீம் இயல்பாக.

”சிதார் மரங்களில்..” முத்தாய்ப்பான ஒன்று. காஷ்மீரத்து சோபியன் பகுதியில் 8 வயது ஆசீபாவின் படுபாதகமான படுகொலை அவளது குதிரையின் வாய்மொழியாக. அடுத்து ”பூ மயில்” ஒரு திரைப்படம் போல அழகாய் விரிகிறது, அதிர்ச்சியில் முடிகிறது. ஒரு கணம் உடல் சில்லிட்டு நிற்கிறது. என்ன நடந்தது என்ற விவரணை இல்லை, ஆனால் காட்சிப்படுத்தும் அந்த கடைசி நிகழ்வு கனத்த உண்மையை அதிர்ச்சியை அழகாய் நம்முள் கடத்துகிறது. ”நிலம்” முக்கியமான ஒன்று. கரீமின் சாதுர்யம் கனமான விஷயங்களை, சமூக அவலங்களை மிக எளிதாய் நுட்பமாய் நமக்கு இயல்பாய் சொல்கிறார். நாம் அயர்ந்து போகிறோம். 

இத்தொகுப்பினுள்ள 9 கதைகளில் 4ல் பெண்கள் கதை நாயகர்கள். ”அகழியாகும் கோடுகள்” – அதிகார வேட்கையினால் விளையுற்ற வேற்றுமைகள் தாண்டி மனிதம் நேசக்கரம் நீட்ட எயலும் ஒரு விழைவு. 

பாஸ்கர் சக்தி எனக்குப் பிடித்த சிறுகதை எழுத்தாளர். எளிய மனிதர்கள் அவர்கள் வாழ்வில் நடக்கும் எளிய விஷயங்களை சின்ன சின்ன வார்த்தைகளால் மிக இயல்பாக நேசமாக தோள் தட்டி ஒருவர் சொல்வது போல சொல்லி செல்வார். அவரது சாயல் படிந்த கதைகளாக நான் “சுருட்டு நாணி” மற்றும் “வெக்கை”யையும் சொல்வேன். எனக்கு மிகவும் பிடித்தவை இந்த தொகுப்பில் இந்த இரு கதைகள் தான். ”அகம்” மற்றும் “இருள்” சொல்லும் யதார்த்தங்கள் மிரள கூடியவை, பேச வேண்டியவை, பேசி களைய வேண்டியவை.

இத்தொகுப்பினை கொண்டு வந்த பாரதி புத்தகாலயத்தாருக்கு மிகுந்த நன்றியும், சில கவன ஈர்ப்புகளும். இன்னும் கவனம் எடுத்து எழுத்துப் பிழை களையவும். வார்த்தைகளுக்கு இடையில் போதிய இடைவெளியும், பக்கங்களில் இன்னும் வெற்றிடங்கள் கூடுதலாகவும் இருந்திடல் நலம்.

நீ கரடி என யார் சொன்னது? - நூல் அறிமுகம்

ஒரு கரடி குளிர்கால உறைபனிக்கு பாதுகாப்பாய் கொஞ்ச காலம் தூங்கி எழுந்து பார்த்தா... காட்டைக் காணோம்... அங்கே ஒரு தொழிற்சாலை இருக்கு... என்ன இடம் இதுன்னு தயங்கி தயங்கி கரடி உள்நுழைய... கரடியை கண்டு பயப்படாம வாப்பா என்ன வேஷம் போட்டுட்டு வந்தா விட்டுறவமா என வேலை செய் என தொழிற்சாலை அதிகாரி நிர்பந்தம் செய்ய... இல்லங்க, நான் கரடிதான் மனுஷன் இல்ல என கரடி கெஞ்ச.... இல்லவே இல்ல, நீ கரடி வேஷத்துல மனுசன் என எல்லா அதிகாரிகளும் கடைசியாய் முதலாளியும் சொல்ல.. குழப்பமடைந்த கரடி வேறு வழியின்றி வேலை செய்ய.. மீண்டும் பனிக்காலம் வந்து தொழிற்சாலையை தற்காலிகமாக மூட.. கரடிக்கு என்ன நடந்திருக்கும் என்று நினைக்கிறீங்க?...

அட போங்க... சிந்திக்க வைக்கிற நிறைய விவாதம் நடத்தப்பட எல்லா வாய்ப்புகளும் உள்ள நூல் புக்ஸ் பார் சில்ரன் வெளியீடாக தோழர் ஆதி வள்ளியப்பன் மொழிபெயர்ப்பில் "நீ கரடி என யார் சொன்னது" என்னும் ஃபிராங்க் தாஷ்லின் நூல் அழகிய வடிவமைப்பில்(உண்மையாகவே) எனக்கு தெரிய எழுத்துப் பிழை இல்லாமல் வந்திருக்கிறது. அவசியம் வாங்குங்க. ஆசிரியர்களாக இருப்பவர்கள் தங்களது பள்ளியில் இக்கதையை படிக்க செய்தோ அல்ல கதையாய் சொல்லியோ விவாதம் நடத்த முயலுங்கள். பசங்க ஜமாய்ப்பாங்க...

புக்ஸ் பார் சில்ரனின் வெளியீட்டில் தோழர் ஆதி வள்ளியப்பன் அவர்களின் மூன்றாவது புத்தகம் இது. லெனின் கதை, இளையோருக்கான மார்க்ஸ் என ரொம்ப அருமையான புத்தகங்களுக்கு அடுத்து இந்த வெளியீடு. அவசியம் வாங்குங்க